Γράφει: Ο Γεράσιμος Σαλτός, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής
Ελλάδα, 19 Μαρτίου 2020
Και η «καραντίνα» καλά κρατεί....
Μες το γενικότερο "ξεβόλεμα" της καθημερινότητάς μας και στο αμήχανο (;) έως θλιβερό κλίμα των περιορισμών και του κατευθυνόμενου εγκλεισμού στις οικίες μας, μου ήρθαν στη σκέψη, οι μελωποιημένοι στίχοι του Γ. Ρίτσου (Συνθέτης: Χρ. Λεοντής):
Μες το γενικότερο "ξεβόλεμα" της καθημερινότητάς μας και στο αμήχανο (;) έως θλιβερό κλίμα των περιορισμών και του κατευθυνόμενου εγκλεισμού στις οικίες μας, μου ήρθαν στη σκέψη, οι μελωποιημένοι στίχοι του Γ. Ρίτσου (Συνθέτης: Χρ. Λεοντής):
«Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει, μας κυνηγάει
Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος.»
Δεν σας κρύβω ότι αυτομάτως το συνέδεσα με την τωρινή (τραγελαφική; σοβαρή; αστεία; τεχνητώς κατασκευασμένη;) κατάσταση που βιώνουμε.
Πέμπτη ημέρα καραντίνας και ήδη έχει αρχίσει να εμφανίζεται ένα σύμπλοκο συναισθημάτων που κυμαίνεται, άλλοτε μεταξύ κατάθλιψης και εκνευρισμού και άλλοτε μεταξύ ανησυχίας και ξεγελάσματος της δυστυχίας μας, με πινελιές ψευδεπίγραφης επένδυσης του ψυχισμού μας, υπό τύπου χαριτολογημάτων και αστεϊσμών, επιδεικνύοντας -ως ένα βαθμό- και το υψηλό επίπεδο της αισιοδοξίας μας, της ελπίδας αλλά και της αίσθησης του χιούμορ, που διαθέτουμε.
Μήπως όμως σε όλους αυτούς τους συναισθηματικούς ‘’ακροβατισμούς’’ και πνευματικές ''μεταλλάξεις'', ελλοχεύει ο ένας και ανυπέρβλητος φόβος, ο φόβος του θανάτου;
Μήπως η ‘’αναμονή’’ και η σταδιακή ‘’απομόνωση’’ (για πόσο χρόνο δεν γνωρίζουμε), έχει αρχίσει να μας σπάει τα νεύρα;
Μήπως η ομιχλώδης και ζοφερή εικόνα που παρουσιάζεται (από διάφορα μέσα εμημερώσεως, ‘’ειδικούς’’ αναλυτάς και άλλους ‘’πικραμένους’’) για το εγγύς μέλλον και η -συνεχώς αυξανόμενη- τρομολαγνεία (ανατριχιαστικά σενάρια επί σεναρίων) για το απώτερο μέλλον, επιδεινώνει την ήδη επιβαρυμένη ψυχική μας κατάσταση, με εξάρσεις κρίσεων άγχους, αυτοκαταστροφής και πανικού;
Τέλος, αμπαρωμένοι μες τα σπίτια μας με το θηρίο ‘’κορωνοϊος’’ να τριγυρνάει ανεξέλεγκτο στους άδειους δρόμους, ψάχνοντας να μας συναντήσει -αν ξεμυτίσουμε- για να μας κατασπαράξει, μήπως μας έχει ήδη εξοντώσει ψυχικά πριν καν το αντιμετωπίσουμε;
Ζούμε πράγματι εφιαλτικές μέρες που δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει αυτή η αναπάντεχη «πληγή».
Παρεμπιπτόντως, διάβαζα χθες κάποιες στατιστικές, για το πως και πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται κάθε μέρα.
Μήπως όμως σε όλους αυτούς τους συναισθηματικούς ‘’ακροβατισμούς’’ και πνευματικές ''μεταλλάξεις'', ελλοχεύει ο ένας και ανυπέρβλητος φόβος, ο φόβος του θανάτου;
Μήπως η ‘’αναμονή’’ και η σταδιακή ‘’απομόνωση’’ (για πόσο χρόνο δεν γνωρίζουμε), έχει αρχίσει να μας σπάει τα νεύρα;
Μήπως η ομιχλώδης και ζοφερή εικόνα που παρουσιάζεται (από διάφορα μέσα εμημερώσεως, ‘’ειδικούς’’ αναλυτάς και άλλους ‘’πικραμένους’’) για το εγγύς μέλλον και η -συνεχώς αυξανόμενη- τρομολαγνεία (ανατριχιαστικά σενάρια επί σεναρίων) για το απώτερο μέλλον, επιδεινώνει την ήδη επιβαρυμένη ψυχική μας κατάσταση, με εξάρσεις κρίσεων άγχους, αυτοκαταστροφής και πανικού;
Τέλος, αμπαρωμένοι μες τα σπίτια μας με το θηρίο ‘’κορωνοϊος’’ να τριγυρνάει ανεξέλεγκτο στους άδειους δρόμους, ψάχνοντας να μας συναντήσει -αν ξεμυτίσουμε- για να μας κατασπαράξει, μήπως μας έχει ήδη εξοντώσει ψυχικά πριν καν το αντιμετωπίσουμε;
Ζούμε πράγματι εφιαλτικές μέρες που δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει αυτή η αναπάντεχη «πληγή».
Παρεμπιπτόντως, διάβαζα χθες κάποιες στατιστικές, για το πως και πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται κάθε μέρα.
Ενδεικτικά:
Τα φίδια σκοτώνουν 137 Ανθρώπους κάθε μέρα.
Τα κουνούπια σκοτώνουν 2.740 Ανθρώπους κάθε μέρα
Οι άνθρωποι σκοτώνουν 1.300 Ανθρώπους κάθε μέρα. κ.α
Και μας έφεραν και τον «Κορωνοϊό». (μάλλον για ποικιλία!!)
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ας σταθούμε σε αυτή τη ρήση.
Ναι, συμφωνούμε όλοι ότι μας συμβαίνει κάτι κακό.
Ποιο θα μπορούσε όμως να είναι το «δώρο» ή τα «δώρα» που θα αποκομίσουμε από όλη αυτή την περιπέτεια; Σαφώς και έγκειται στον καθένα, να τα βρει.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι -λόγω της κατάστασης- θα αναγκαστούμε να αναπτύξουμε νέες στάσεις και συμπεριφορές καθώς και άλλη οπτική και αντίληψη για τα πράγματα. Αυτό δεν είναι καλό;
Άλλη μια αλλαγή ίσως(;) που μπορεί να επιτευχθεί, είναι να στραφούμε προς το μέσα μας, να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας αλλά και με τους ανθρώπους που μέναμε μαζί τους, αλλά είμασταν ψυχικά απομακρυσμένοι, να ξανασκεφτούμε τι αξίζει τελικά στη ζωή...να γίνουμε πιο ανθρώπινοι άνθρωποι, να έρθουμε πιο κοντά.
Αλήθεια, όλα αυτά δεν είναι καλά;
Ίσως πάλι, αυτή η «δυστυχία» ν' αποδειχθεί η μεγάλη μας "ευκαιρία", να σταθεί ο καθένας μας, «Ενώπιος Ενωπίω» με τον εαυτό του, να του χαμογελάσει γλυκά και ν' αναλάβει την ευθύνη του.
Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο υπόθεση χαμόγελου και ευθύνης.
Αυτές οι δύο συνιστώσες φτάνουν και περισεύουν για να επέλθει η ψυχική ανάταση.
Είναι οι «φύτρες» για να έρθουμε -επιτέλους- πιο κοντά στον Άνθρωπο, πιο κοντά στη ψυχή μας...πιο κοντά στη ζωή!
.................................................................................................................
Τα φίδια σκοτώνουν 137 Ανθρώπους κάθε μέρα.
Τα κουνούπια σκοτώνουν 2.740 Ανθρώπους κάθε μέρα
Οι άνθρωποι σκοτώνουν 1.300 Ανθρώπους κάθε μέρα. κ.α
Και μας έφεραν και τον «Κορωνοϊό». (μάλλον για ποικιλία!!)
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ας σταθούμε σε αυτή τη ρήση.
Ναι, συμφωνούμε όλοι ότι μας συμβαίνει κάτι κακό.
Ποιο θα μπορούσε όμως να είναι το «δώρο» ή τα «δώρα» που θα αποκομίσουμε από όλη αυτή την περιπέτεια; Σαφώς και έγκειται στον καθένα, να τα βρει.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι -λόγω της κατάστασης- θα αναγκαστούμε να αναπτύξουμε νέες στάσεις και συμπεριφορές καθώς και άλλη οπτική και αντίληψη για τα πράγματα. Αυτό δεν είναι καλό;
Άλλη μια αλλαγή ίσως(;) που μπορεί να επιτευχθεί, είναι να στραφούμε προς το μέσα μας, να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας αλλά και με τους ανθρώπους που μέναμε μαζί τους, αλλά είμασταν ψυχικά απομακρυσμένοι, να ξανασκεφτούμε τι αξίζει τελικά στη ζωή...να γίνουμε πιο ανθρώπινοι άνθρωποι, να έρθουμε πιο κοντά.
Αλήθεια, όλα αυτά δεν είναι καλά;
Ίσως πάλι, αυτή η «δυστυχία» ν' αποδειχθεί η μεγάλη μας "ευκαιρία", να σταθεί ο καθένας μας, «Ενώπιος Ενωπίω» με τον εαυτό του, να του χαμογελάσει γλυκά και ν' αναλάβει την ευθύνη του.
Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο υπόθεση χαμόγελου και ευθύνης.
Αυτές οι δύο συνιστώσες φτάνουν και περισεύουν για να επέλθει η ψυχική ανάταση.
Είναι οι «φύτρες» για να έρθουμε -επιτέλους- πιο κοντά στον Άνθρωπο, πιο κοντά στη ψυχή μας...πιο κοντά στη ζωή!
.................................................................................................................
«Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει, μας κυνηγάει...
ΑΛΛΑ ΟΜΩΣ....
Πιο κοντά, πιο κοντά μουσκεμμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους»
Καλημέρα σας...Καλή δυναμική συνέχεια σε όλους και όλες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου