Τι και αν οι νεκροί εναποτίθενται, εν πλήρει γαλήνη, σ’ ένα Κοιμητήριο;
Μπορεί και να μην πεθάνουν, πεθαίνουν σαν θαφτούν
στο τάφο της καρδιάς μας.
Γιατί έτσι μόνο μάτια μου πεθαίνουν οι άνθρωποι, όταν η λησμονιά απλωθεί στη μνήμη της καρδιάς.
Όσο κρατάς τη μνήμη ζωντανή τόσο ξορκίζεται η "απουσία" κ' γιομίζει αδιάκοπα με παρουσία ζωής.
Ποιος είπε τάχα ότι οι νεκροί δεν μας μιλούν από τους τάφους τους;
Όσοι το λεν, είτε δεν έμαθαν ποτέ τους να ακούν
είτε οι πτωχοί δεν γνώρισαν τη γλώσσα της αγάπης.
Τι και αν οι νεκροί σου ξεφύγαν απ' τα ανθρώπινα κι αμέριμνα, αιώνια κοιμούνται;
Εάν η ψυχή σου ακραιφνώς τους κουβανεί, όσο θα
ζεις, μέχρι και σύ να κοιμηθείς, ποτέ δεν θα σ' αφήσουν.
