Τι ακριβώς συμβαίνει όταν οι άνθρωποι φωνάζουν;

        

      Μέσα στα πλαίσια συναλλαγής και αλληλεπίδρασης (νοητικό μοντέλο του ''συνυπάρχειν'') με τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε επαφή, πάντα έχουμε κάτι να δώσουμε αλλά και πάντα κάποιο δώρο μας κάνουν. 

 

          Το μυστικό είναι αν ο/η καθένας/μια, το δέχεται ως δώρο ή δεν δίνει και ιδιαίτερη σημασία. 

      Οι άνθρωποι πάντα μας δίνουν αυτό που έχουν, δεν κρατάνε τίποτε για τον εαυτό τους (δεν γίνεται να κρυφτούν, μας αποκαλύπτονται), εμείς συνήθως δεν είμαστε σε θέση να το δούμε ή να τους ακούσουμε.

       Ένα τέτοιο δώρο, μου έκανε και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, και θεώρησα καλό να το μοιραστώ μαζί σας- και ποιος ξέρει- ίσως κάποιοι/ες να το εκλάβουν ως δώρο- ας πούμε λόγω των ημερών, επί τη ευκαιρία του ερχομού του Νέου Έτους.

 

      Είναι μια ιστορία (πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες- πιστεύω και σε πολλούς από εμάς- πιθανότατα να ανάγεται στην ικανοποίηση που βιώνουν τα παιδιά ακούγωντας ένα παραμύθι) που διαμοίβεται μεταξύ δασκάλου και μαθητών. 

        Ας την απολαύσουμε... 

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;

-Γιατί χάνουν την ηρεμία τους, απάντησε ο ένας.

-Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους, ξαναρωτά ο σοφός.

-Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος, είπε ένας άλλος μαθητής.

        Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

-Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμιά δεν ικανοποίησε το δάσκαλο.

-Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δυο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.

Μπορεί να αγαπιούνται, μα όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν΄ ακουστούν.

Ενώ αντίθετα, για παράδειγμα, δείτε τι συμβαίνει όταν νιώθουν κοντά.

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. παρά μονάχα ψιθυρίζουν. 

Και καμιά φορά, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

        Στο τέλος ο σοφός είπε συμπερασματικά:

-Όταν συζητάτε, προστατέψτε τις καρδιές σας από το να απομακρυνθούν, μη "φωνάζετε", μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί μπορεί να φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού.

 

Κάποιο απ' τα παιδιά, μονολόγησε: ” Μόλις πάω στο σπίτι, να το πω αμέσως στους γονείς μου. Φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν αυτό που συμβαίνει και φωνάζουν συνέχεια. Ίσως γι' αυτό, πολλές φορές δεν με ακούνε κι εμένα..”. 

 

Να είστε όλοι/ες υγιείς και χαρούμενοι.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Πηγή: www.google/Επικοινωνία και Ψυχολογία.