Ήρθαν τα Χριστούγεννα….

Να που κατέφτασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κι εμείς προσπαθούμε, με κάποιους δισταγμούς (ίσως λόγω οικονομικής κρίσης, ίσως και άλλων παραγόντων) να μπούμε στο κλίμα αυτών των ημερών.

Για όσους όμως έχουν οικογένεια, φαντάζει επιτακτική ανάγκη, αφού τα παιδιά δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αναβολής, ειδικά γι’ αυτές τις γιορτές. Όσο για τους συζύγους, θα πρέπει να χαμηλώσουν τους τόνους από τυχόν διαφωνίες, να ηρεμήσουν τα «πνεύματα» και να προσπαθήσουν να συνταιριάξουν τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις τους για να περάσουν «ειρηνικές» γιορτές, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει πάντα επιτυχία.

Πάντως αυτές τις γιορτές, τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες- ίσως γιατί είναι μέσα στο χειμώνα- θεωρούμε ότι πρέπει να τις γιορτάσουμε σε καθαρά οικογενειακό περιβάλλον, είτε στο δικό μας σπίτι είτε σε κάποιων συγγενών ή φίλων. Κάθε χρόνο σε κάθε οικογένεια και σε κάθε ζευγάρι ανακύπτουν κάποια θεματάκια, που πρέπει να επιλύσουν. Ποια μπορεί να είναι αυτά; 

Αν γίνει στο σπίτι μας πρέπει εμείς να αναλάβουμε όλη τη προετοιμασία: να καθαρίσουμε( θάρθουν «ξένοι» άνθρωποι, μην είναι το σπίτι μας χάλια), να στολίσουμε, να αγοράσουμε τρόφιμα και δώρα για όλους, να μαγειρέψουμε, να συνεννοηθούμε με συγγενείς και φίλους, να στείλουμε τα γράμματα των παιδιών στον Aϊ-Bασίλη και το κυριότερο να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. 

Αν δεν γίνει στο σπίτι μας είμαστε πιο χαλαροί, γιατί όλα τα παραπάνω τα αναλαμβάνουν άλλοι. Εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πάρουμε γλυκά, να φτιάξει η γυναίκα κάποιο φαγητό(εάν απαιτηθεί, εξαρτάται σε ποιους θα πάμε) και να αγοράσουμε μικρο-δωράκια για να τα ανταλλάξουμε με τους οικοδεσπότες. 

Πιο άνετοι είναι αυτοί που είναι μόνοι τους, είναι πιο ευέλικτοι στο πως θα περάσουν αυτές τις ημέρες. Μπορεί την τελευταία στιγμή να αποφασίσουν που θα πάνε και τι θα κάνουν. Δεν πονοκεφαλιάζουν σε λεπτομέρειες συντονισμού και συνεννόησης για τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες άλλων.

Παρ’ όλα αυτά πάντως μ’ ένα περίεργο τρόπο, αναφύονται κάποια ερωτηματικά που καταφέρνουν κάθε χρόνο, είτε λίγο είτε πολύ, να μας ταλαιπωρούν. 

 

Aς δούμε μερικά από τα πιο συνηθισμένα μεγάλα ή μικρά διλήμματα που έχουν οι άνθρωποι τέτοιες ημέρες. (Σκεφτείτε ότι είναι τόσο σημαντικά, που πολλοί τα φέρνουν προς συζήτηση στις συνεδρίες, στα γραφεία των Ψυχολόγων).

Η Β. μια γυναίκα 45 ετών, παντρεμένη με δύο παιδιά, μονολογεί: «Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται και στις δύο γιορτές (Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά) πλακώνουν όλοι στο σπίτι μας, γονείς, αδέρφια, ξαδέλφια, κουμπάροι, φίλοι... Στο τέλος εγώ, ο άνδρας μου και τα παιδιά μου, τρικλίζουμε από την κούραση και την ορθοστασία (εγώ έχω και φλεβίτιδα και μου έχει πει ο γιατρός να μην στέκομαι πολύ ώρα όρθια) και αυτό που τελικά μας μένει κάθε χρόνο είναι η αγανάκτηση και μια αίσθηση αδικίας, ότι οι άλλοι το μόνο που σκέφτονται είναι ο εαυτός τους και η καλοπέρασή τους. Δεν ξέρω αν είμαι κακιά, αλλά αισθάνομαι ότι οι άλλοι μας πατάνε, δεν μας υπολογίζουν και μας εκμεταλλεύονται. Κι έχουμε μάθει και τα παιδιά μας, να είναι θύματα. Απ’ την άλλη σκέφτομαι, μπορούμε να πούμε όχι, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που είναι κοντινοί συγγενείς και φίλοι;»

Αυτό που παρατηρούμε στις μέλισσες είναι ότι υπάρχουν η βασίλισσα, οι εργάτριες και οι «κηφήνες». Κατά ένα περίεργο τρόπο, σε πολλές κοινωνικές ομάδες ισχύουν τα ίδια. Μια απ’ αυτές τις ομάδες είναι και οι οικογένειες και κατ’ επέκταση και οι «παρέες». 

 Μέσα σ’ αυτές τις ομάδες λοιπόν, πολλές φορές συναντούμε κάποιους,(βλέπε «κηφήνες») που βολεύονται, δεν κουνούν το δακτυλάκι τους και περιμένουν απ’ τους άλλους να τους εξυπηρετήσουν και να ευχαριστηθούν. Είναι οι πρώτοι που καταφτάνουν στις συγκεντρώσεις και γιορτές, κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ τους, ανοίγουν συζητήσεις που μπορεί να φέρουν σε δύσκολη θέση κάποιους συνδαιτυμόνες και περιμένουν (συχνά αγανακτούν αν δεν τους εξυπηρετήσεις αμέσως) να τους υπηρετήσεις, χωρίς -ούτε για μια στιγμή- να αναρωτηθούν πώς νιώθουν αυτοί που τους κάλεσαν.

 Οι «εργάτριες» απ’ την άλλη μεριά, λόγω της αντίληψης και της ευαισθησίας τους, να μη διαταράξουν την ηρεμία και την αρμονία των σχέσεων, ειδικά στις γιορτές, με το «πρέπει» ως σημαία, κάνουν αυτό που τόσα χρόνια ξέρουν. Να εξυπηρετούν (υπηρετούν;) χωρίς να λογαριάζουν τις ανάγκες τις δικές τους ή της οικογένειάς τους. 

Ανακύπτει όμως ένα ζήτημα, που συνήθως δεν το εξετάζουμε. Η εικόνα που φαίνεται είναι πλασματική, άκρως επιφανειακή γιατί κατ’ ουσία δεν μπορούμε να χαρούμε ούτε τη γιορτινή ατμόσφαιρα ούτε τη συντροφιά των άλλων (με άλλες συνθήκες δεν θα ίσχυε- εξ΄ άλλου η δυσφορία που νοιώθουμε δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα που έχουμε για τους ανθρώπους αυτούς) . 

 Αρκετά συχνά, οι άλλοι, είτε από έλλειψη ενσυναίσθησης και ευαισθησίας είτε γιατί εμείς δεν θέλουμε να δείξουμε ότι δεν μας είναι ευχάριστο όλο αυτό το «πανηγύρι» (πάντα εντός έδρας), εκπλήσσονται όταν αντιληφθούν ότι δεν είμαστε και τόσο ευτυχισμένοι με αυτό το ρόλο. 

Για να έχει τέλος αυτό το μαρτύριο, συχνά καταφεύγουμε σε δικαιολογίες, ψέματα, ξαφνικές αδιαθεσίες (η Β. μου είπε ότι προφασίστηκε τρομερό πονοκέφαλο και η πεθερά της την «ξεμάτιαζε») εξαφανίσεις, κ.λ.π. Το ζητούμενο είναι ότι αν πραγματικά επιθυμούμε να διατηρήσουμε και να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με κάποιους από τους «σταθερούς» συνδαιτυμόνες των γιορτών, μπορούμε να φανούμε ειλικρινείς απέναντί τους, προτείνοντάς τους για αλλαγή, να πάμε εμείς στο σπίτι τους. Και βεβαίως εμείς θα φτιάξουμε και θα τους πάμε μελομακάρονα ! 

 Η Κ. 43 ετών, παντρεμένη με τρία παιδιά, αγωνιά: «Ανησυχώ πολύ. Η κόρη μου είναι 17 χρονών και προχθές μου είπε ότι θέλει να κάνει Πρωτοχρονιά με τις φίλες της. Για μένα και τον άνδρα μου η Πρωτοχρονιά είναι οικογενειακή γιορτή και θέλουμε να είναι όλα τα παιδιά κοντά μας. Τι λέτε κι εσείς, δεν είναι πολύ μικρή για να βγει με τις φίλες της, σ’ ένα μαγαζί που κι εγώ δεν ξέρω, ποιοι θα είναι εκεί. Κι αν την πειράξουν; Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τέτοια ημέρα και να είναι μόνη της;»

Αυτό που χρειάζεται να γνωρίζουν όλοι οι γονείς είναι ότι στην εφηβεία, ή λίγο αργότερα, έρχεται κάποτε η στιγμή που τα παιδιά προτιμούν την παρέα των φίλων τους από εκείνη των γονιών ή συγγενών τους. Στους γονείς αυτό βέβαια δεν τους αρέσει και προσπαθούν με κάθε τρόπο, να καθυστερήσουν αυτή την εξέλιξη.

Όπως κάθε Οργανισμός/Επιχείρηση έχει τους δικούς του κανόνες, κουλτούρα και ρυθμούς έτσι και σε κάθε οικογένεια ισχύει το ίδιο, αλλά ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν αυτές οι μικρές «κρίσεις» είναι να μπορούν και οι δύο πλευρές να κάνουν μια αμοιβαία υποχώρηση και να σεβαστούν ο ένας τις επιθυμίες του άλλου. 

Ένας έφηβος μπορεί πολύ καλά να καταλάβει (και πολλές φορές θέλει να ακούσει) ότι οι γονείς τον θέλουν κοντά τους, ειδικά στις γιορτές, αρκεί εκείνοι πρώτοι να δείξουν κατανόηση για τη δική του επιθυμία να είναι με τους φίλους του. Έτσι κι αλλιώς η νύχτα της Πρωτοχρονιάς είναι μεγάλη και υπάρχει χρόνος να γιορτάσει κανείς και με την οικογένειά του και με την παρέα του...

Η Μ. με έντονη δυσαρέσκεια λέει: «Με τον Κ. δεσμό περίπου τέσσερα χρόνια. Όλες τις φορές αυτές τις ημέρες τις γιορτάζαμε ξεχωριστά. Αυτός πήγαινε στους δικούς του κι εγώ με την οικογένειά μου. Φέτος είπαμε να είμαστε μαζί, αλλά εκεί που δεν συμφωνούμε είναι με ποιους θα γιορτάσουμε. Εγώ θέλω με τους γονείς μου κι αυτός θέλει να πάμε στους δικούς του. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι σωστή επιλογή για μένα ο Κ. Δεν σου κρύβω ότι σκέφτηκα μήπως είναι καλύτερα να χωρίσουμε. Δεν ξέρω. Είμαι μπερδεμένη και απογοητευμένη...».

Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό μπορεί να συμβεί και στα «καλλίτερα σπίτια», δηλ. και στα πιο αγαπημένα ζευγάρια, ειδικά όταν δεν υπάρχουν παιδιά. Οι μέρες αυτές είναι γεγονός, σε πολλούς από εμάς, μας φέρνουν όμορφες αναμνήσεις και μας γυρίζουν πίσω στην παιδική ηλικία, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. 

Αρκετοί είναι αυτοί που νοιώθουν ότι δεν αντέχουν να γιορτάσουν μακριά απ’ τους γονείς, τα αδέρφια, τους πιο στενούς συγγενείς και τους είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν αυτή τη συνήθεια, ακόμα κι αν συγκρουστούν με το/τη σύντροφό τους. 

Aν μάλιστα και οι δύο είναι τόσο προσκολλημένοι στις οικογενειακές συνήθειες των γιορτών, μπορεί να δημιουργηθούν εντάσεις. Αυτές τις μέρες των γιορτών όλοι περιμένουμε, να τις περάσουμε καλά με τον άνθρωπο που είμαστε μαζί και να μην αισθανόμαστε μόνοι. Θα πρέπει όμως να ξέρουμε τι είναι πραγματικά αυτό που μας πειράζει, που ο σύντροφός μας επιμένει να γιορτάσει με την οικογένειά του. 

 

Aν υποψιαζόμαστε ότι ο άλλος γενικά προτιμάει διαφορετική συντροφιά από τη δική μας, τότε θα πρέπει να μας ανησυχήσει γιατί αυτή η διαπίστωση, είναι ένα «καμπανάκι» ότι πρέπει να «δούμε» ξανά τη σχέση μας και δεν αφορά τη διαφωνία, για το πώς θα περάσουμε τις γιορτές. Το πιο έντιμο που θα πρέπει να κάνουμε, κάποια κατάλληλη στιγμή, που τα πνεύματα θα έχουν ηρεμήσει, να γίνει μια ειλικρινή συζήτηση, για την πορεία της σχέσης.

Στη περίπτωση δε, που απλώς θέλουμε να μας αποδείξει ο άλλος ότι μπορεί να εγκαταλείψει τα πάντα για να είναι μαζί μας, τότε τον βάζουμε σε ένα άνισο δίλημμα, απαιτώντας να διαλέξει ανάμεσα σε εμάς και σε αγαπημένους ανθρώπους και συνήθειες που έχουν συμβολική αξία γι’ αυτόν. Δεν νομίζετε ότι είναι πολύ άδικο και ανέφικτο; Σκεφτείτε αν το έκανε αυτός σ’ εσάς. Πως θα νοιώθατε; 

Aν η σχέση μας είναι πράγματι σημαντική και νοιαζόμαστε για τον άλλον, πάντα υπάρχουν τρόποι να το δείξουμε και να «γίνουν όλα»: μπορούμε π.χ. να προτείνουμε να γιορτάσουμε την ημέρα των Χριστουγέννων στους δικούς του και την Πρωτοχρονιά στους δικούς μας, ή ανήμερα των Χριστουγέννων να γιορτάσουμε χωριστά και τη δεύτερη ημέρα ή το βράδυ να βρεθούμε για φαγητό ή ποτό, κ.λ.π. Όλα μπορούμε να τα κάνουμε αρκεί να το θέλουμε. Και το θέλουμε όταν υπάρχει πραγματική Αγάπη. 

 

Η Ι. είναι χωρισμένη, ζει με τον εντεκάχρονο γιο της και αναρωτιέται: «Έχω ένα τρομερό δίλημμα με το γιό μου. Με ρώτησε την προηγούμενη εβδομάδα αν θα έρθει και φέτος ο Αϊ- Bασίλης. Είναι φυσιολογικό ένα εντεκάχρονο παιδί να πιστεύει ακόμη στον Αϊ- Bασίλη; Ο γιός μου του έγραψε γράμμα (δάκρυσε)-του ζήτησε να γυρίσει στο σπίτι ο μπαμπάς του- αλλά μήπως ήρθε η ώρα να του πω την αλήθεια; Ξέρετε τι φοβάμαι; Θα πει στα άλλα παιδιά ότι περιμένει τον Αϊ- Bασίλη και θα τον κοροϊδεύουνε...Και είναι πολύ ευαίσθητος!»

Η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο υπέροχη όσο και ανεξερεύνητη, ειδικά των παιδιών. Ποτέ δεν ξέρουμε τι κρύβεται στο βάθος του ψυχισμού ενός παιδιού. Μόνο αν εμπιστευθεί κάποιον/α, μπορεί να εξωτερικεύσει αυτό που πραγματικά αισθάνεται. Σε ότι αφορά τώρα τα παιδιά από 10 ετών μέχρι την εφηβεία, μπορεί να θέλουν να πιστεύουν στον Αϊ-Bασίλη, ακόμη κι αν κάπου μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει. 

Δεν υπάρχει μάλλον λόγος ανησυχίας και είναι πολύ πιθανό με τους συνομηλίκους του ένα εντεκάχρονο παιδί να κοροϊδεύει και το ίδιο τα μικρότερα παιδιά που πιστεύουν στον Aϊ-Bασίλη. 

Παρ΄ όλο, που με την αρχή της εφηβείας τελειώνει και η εποχή της μαγικής σκέψης (μυθικά πρόσωπα, φαντάσματα κλπ.) ακόμη και τότε πολλά παιδιά διατηρούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να μην είναι απόλυτα ρεαλιστές... Γιατί όχι; 

 

Ποιος από εμάς αλήθεια, δεν θα ήθελε, να μπορεί να ξαναπιστέψει στον Αϊ-Bασίλη; (Ακόμη και στα αστεία που λέμε, εμείς οι μεγάλοι, υποβόσκει μια αμυδρή ασυνείδητη ανάγκη να υπάρχει, κάπου ο Aϊ-Bασίλης). Ας μη ξεχνάμε ότι η εγκατάλειψη της παιδικής ηλικίας, όπως και κάθε μεταβατική περίοδος στη ζωή, είναι μία ιδιαίτερα επώδυνη δοκιμασία. Χωρίς να το αναλύσουμε περαιτέρω, από ψυχολογικής απόψεως, ας σκεφτούμε τι ζήτησε το παιδί να του φέρει ο Aϊ-Bασίλης!!

Κλείνοντας την αναφορά μας στις Άγιες αυτές μέρες με τα ερωτήματα που τυχόν να κάναμε κι εμείς στον εαυτό μας, κάποια στιγμή ή και τώρα που μιλάμε να έχουμε κάποιο δίλημμα για το πώς θα διευθετήσουμε μια κατάσταση, θα ήθελα να προσθέσω ότι μέσα σε μια «αγαπητική σχέση», είναι απαραίτητο να μπορούν οι δύο σύντροφοι να είναι ευέλικτοι και να βρίσκουν τρόπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, που αφορούν προσδοκίες και επιθυμίες και των δύο, περισσότερο από ότι σε άλλες σχέσεις. Aυτό μεταφράζεται ότι βαθιά περιμένουμε από τον «άνθρωπό μας» να μας καταλαβαίνει περισσότερο ακόμη κι απ’ τους γονείς μας. 

Κι όπως λέει και η μάνα μου: «Όταν υπάρχει Αγάπη στο ζευγάρι, ο ένας ακούει την καρδιά του άλλου και τρέχει να τον ευχαριστήσει ».

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέον έτος 2017!!!

Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και δυνατοί!!!

Πηγές:

www. google /Χριστούγεννα και Οικογένεια