Μήπως φέτος έρθει ο Αϊ- Βασίλης;

Θυμάστε με τι ανυπομονησία όταν ήμασταν μικρά παιδιά περιμέναμε τις γιορτές; Τώρα μεγάλοι πια μπορεί να μην περιμένουμε το καινούργιο μας παιχνίδι, απ’ τον Αϊ Βασίλη αλλά η αίσθηση της αναμονής για κάποια ευχάριστη αλλαγή παραμένει (Πάντα υποβόσκει η ελπίδα).

 

Οι ενήλικοι αντί για δώρα, περιμένουν να ακούσουν λόγια αγάπης, να νιώσουν την αίσθηση της πληρότητας, που ασυνείδητα πάντα ελπίζουν πως οι άλλοι επιτέλους θα τους «χαρίσουν». 

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η προσμονή. Ειδικά σήμερα, σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου μετά από 7 περίπου χρόνια συνεχίζει να βυθίζεται στην οικονομική κρίση και οι ανάγκες μας εστιάζονται σε πιο πρακτικά θέματα, όπως αυτά της επιβίωσης, καθόσον οι άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους, οι οικονομικές υποχρεώσεις τους (φόροι, ΕΝΦΙΑ, κ.λ.π) έχουν υπερδιπλασιαστεί, η αυτοαξία τους έχει πληγεί αδυνατώντας ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της οικογένειας τους (σπουδές παιδιών, επίπεδο ζωής, κ.λ.π) και το μέλλον φαντάζει ζοφερό, αυτό που περιμένουν ως δώρο είναι να ξαναβρούν το ανθρώπινό τους πρόσωπο και την αξιοπρέπειά τους. 

Σαν ένα δείγμα αντίστασης όμως, όλοι φοράμε τα καλύτερά μας ρούχα, τα σπίτια στολίζονται αναμένοντας τις άγιες ημέρες και τις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Tο ασυνείδητο μήνυμα που αιωρείται είναι πως κάτι σημαντικό θα συμβεί, κάτι νέο θα έρθει, κάτι για το οποίο όλοι βρισκόμαστε επί ποδός και προετοιμαζόμαστε για να το υποδεχτούμε. Oι προσδοκίες στο ζενίθ.

Mήπως αυτή η αναμονή, στο ξεψύχισμα του χρόνου και στην ανατολή της νέας χρονιάς, είναι το «μυστικό» για να καταλάβουμε αυτή την παράδοξη μελαγχολία που συχνά μας καταλαμβάνει τέτοιες μέρες; Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς, με το που ενηλικιωθήκαμε, δεν περνάμε και τα πιο ονειρεμένα Χριστούγεννα, όπως τουλάχιστον τα είχε δημιουργήσει η παιδική ψυχή μας.

 

Πολλές φορές τις μέρες αυτές καταλήγουμε να μελαγχολούμε, ν’ απογοητευόμαστε, να επιθυμούμε να περάσουν γρήγορα, να είμαστε νευρικοί και να αναζητούμε τη λύση σε ένα ακόμη ποτό ή σε μια ανούσια έξοδο που θα μετρίαζε λίγο τη κακή διάθεσή μας. 

Γιατί αυτή η αντίφαση μεταξύ του χαρούμενου γιορτινού τοπίου και της προσωπικής πραγματικότητας; Kι αν αποφασίζαμε να πάρουμε όλες αυτές τις όμορφες χριστουγεννιάτικες εικόνες, τις κοιτάζαμε για τελευταία φορά και μετά τις πετούσαμε στο «τζάκι» του μυαλού μας να καούν; Έχετε σκεφτεί τι θα γινόταν; 

Ίσως να νοιώθαμε μια αίσθηση ελευθερίας μέσα από μια νέα αντίληψη της πραγματικότητας. Mιας πραγματικότητας την οποία παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις, δεν τη βιώνουμε πια σαν κάτι τόσο επώδυνο και κακό, που πάντα αποφεύγαμε και ευχόμασταν να μην συναντήσουμε. 

Ας δούμε τι μπορεί ίσως να σημαίνει αυτό;

• Aν η σκέψη μας έχει καθηλωθεί στα τέλεια εικόνα των Χριστουγέννων όπως τη φαντάστηκε το παιδικό μυαλό μας, έχουμε θέσει τις βάσεις για μια μεγάλη απογοήτευση. H αληθινή οικογενειακή γιορτή δεν είναι ποτέ ίδια με αυτή στις Χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες ούτε στις διαφημίσεις των περιοδικών και ΜΜΕ. Αυτό το γνωρίζουμε καλά και δεν μας ενοχλεί και τόσο πολύ. Αυτό που μας πειράζει ίσως είναι το γεγονός ότι η σύγκριση, που κάνουμε και σαφώς μειονεκτούμε, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. O παιδικός μας φίλος, ο Αϊ-Bασίλης, μας ξέχασε για άλλη μια ακόμη φορά!! Κι αυτά τα λαμπερά φωτάκια που αναβοσβήνουν, αντί να μας φωτίζουν το πρόσωπο και τη ψυχή μας, μας δείχνουν πιο καθαρά τα προβλήματά μας που (επιμελώς;) προσπαθούμε να αγνοήσουμε.

• Κάθε καινούργιο συμβολίζει μια νέα αρχή κι αυτό που ευελπιστούμε είναι ότι και ο καινούργιος χρόνος θα μας φέρει την αλλαγή. Πολύ γρήγορα συνειδητοποιούμε όμως ότι τίποτα στη ζωή μας δεν αλλάζει μαγικά από μόνο του. Oι αλλαγές γίνονται μόνο με προσωπική προσπάθεια, δέσμευση και επιμονή. Μια νέα ημέρα από μόνη της ποτέ δεν φέρνει την αλλαγή. Απ’ την άλλη τι ωραία θα ήταν, έστω για μία φορά, τα πράγματα με μαγικό τρόπο να άλλαζαν και για μας! Έστω για μια φορά!

Γιατί εν τέλει τόση μελαγχολία αυτές τις ημέρες;

Μια ιδέα είναι ότι πίσω από τη μελαγχολία αυτών των ημερών βρίσκονται οι κάθε μορφής σχέσεις μας (οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές, κ.λ.π).

 

Σχέσεις με άτομα που είναι μαζί μας και μας πληγώνουν, που δεν ενδιαφέρονται όσο θα θέλαμε, που δεν μας καταλαβαίνουν, που δεν είναι πια μαζί μας, που δεν ήταν ποτέ μαζί μας, που δεν υπήρξαν ποτέ.

Ίσως το δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να αντιμετωπίσουμε με θάρρος αυτό που μας πονάει και να ανοίξουμε έναν ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο με την πλευρά που μας προκαλεί τον πόνο. Ότι και να κάνουμε πάντως πρέπει να ξέρουμε ότι θεαματικές αλλαγές δεν είναι εύκολο να γίνουν και δυστυχώς ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Είναι αλήθεια ότι μας είναι δύσκολο να συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα που μπορεί να ισχύουν, αλλά μια ερμηνεία που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι η απογοήτευση και η μελαγχολία μας τέτοιες ημέρες, ίσως να προδίδει ότι ποτέ δεν συμφιλιωθήκαμε με την πραγματικότητα των σχέσεών μας.

 

Δεν θα μας αγανακτούσε τόσο το σχόλιο του ηλικιωμένου πατέρα μας, αν δεν ελπίζαμε ακόμα ότι θα μεταμορφωθεί σε έναν «άλλο». Αν και διανύουμε το 45^ο έτος της ηλικίας μας και παρ’ όλα αυτά να ελπίζουμε ότι κάποτε θα μας προσφέρει την τρυφερότητα και την αναγνώριση που πάντα προσδοκούσαμε. 

Tο πιο πιθανό είναι ότι εκείνος δεν θα αλλάξει ποτέ και το βέβαιο ότι ο χρόνος δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ πίσω για να επανορθώσει όσα έγιναν και μας πλήγωσαν. Aς το δεχθούμε, λοιπόν, κι ας πάψουμε να περιμένουμε. Mόνο τότε θα απελευθερωθούμε από το ψυχικό βάρος και τη δυσθυμία που μας εμποδίζει ν’ αποδεχτούμε έναν άνθρωπο, που δεν είναι τέλειος.

Η ελευθερία….. απόρροια της αποδοχής και παραίτησης μη ρεαλιστικών επιθυμιών. 

 

Ο Καζαντζάκης μεταξύ των πολλών που έχει πει είναι και το: «……Δεν ελπίζω τίποτε, είμαι ελεύθερος». Η ερμηνεία αυτής της ρήσης ίσως να αφορά το θέμα μας. Όταν απαλλαγούμε από ανέφικτες προσδοκίες, τότε αυτόματα απελευθερωνόμαστε από τα δεσμά της προσπάθειας να αρνούμαστε την πραγματικότητα..

Αφού βιώσουμε το «πένθος» με όλα τα στάδιά του, στη φάση της ωρίμανσης, ανακύπτει η διαπίστωση από μόνη της: «Αυτή είναι η οικογένειά μου, έτσι έζησα τη ζωή μου μαζί τους μέχρι σήμερα». Kι ύστερα μια δεύτερη διαπίστωση, ακόμη πιο βαθιά: «Tελικά το αντέχω. Δεν έχω πια τόσο μεγάλη ανάγκη από την οικογένειά μου να με φροντίσει. Τι περιμένω ακόμη; Είμαι πια ένα ενήλικο, ώριμο άτομο. Mπορώ να προσπαθήσω στις σχέσεις εκείνες που αφορούν τις ενήλικες επιλογές μου και μπορούν να εξελιχθούν».

 

H αποδοχή των παραπάνω και η παραίτηση από τις μη ρεαλιστικές επιθυμίες στο να αλλάξουν οι άλλοι, μας δίδει τη δυνατότητα να προσπαθήσουμε σε στόχους που είναι ρεαλιστικοί και μπορούν να επιτευχθούν.

 

Αυτό που ίσως μας απασχολήσει από εδώ και πέρα, δεν είναι το γεγονός ότι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι η θεία μας πάλι μας ειρωνεύτηκε, αλλά το γιατί εμείς συνεχίζουμε να το παίρνουμε «προσωπικά». 

Αν μετά από την ανοιχτή επικοινωνία μαζί της δεν κατάλαβε τίποτε, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ακόμα ελπίζουμε σε αυτή την ιδανική σχέση που εξάλλου, ποτέ δεν είχαμε. 

 

Γιατί επιμένουμε σε μια εξιδανικευμένη εικόνα του προσώπου που μας ενοχλεί, παλεύοντας με το αληθινό και τα όριά του; 

 

Μήπως θα πρέπει να επιλέξουμε ότι είναι καλύτερα να απομακρυνθούμε (φυσικά ή ψυχολογικά) από το άτομο που μας ενοχλεί, ή ν’ αποδεχτούμε τις δύσκολες πλευρές του για χάρη της πολύτιμης για εμάς σχέσης ή ακόμη έναν συνδυασμό και των δύο επιλογών;

Το ευχάριστο είναι ότι για πρώτη φορά, νοιώθουμε ότι έχουμε επιλογές, παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια μας και από την επώδυνη θέση του θύματος να γίνουμε ένα αυτεξούσιο και ελεύθερο άτομο που επιλέγει αυτό ποιον θα έχει στη ζωή του, αναγνωρίζοντας ότι πληγωνόμαστε όταν εμείς αφήνουμε τους άλλους να το κάνουν. 

O Αϊ-Βασίλης υπάρχει;

Αν θέλουμε οι ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να είναι πραγματικά χαρούμενες και ξέγνοιαστες, θα ήταν δημιουργικό εκτιμώ, να δούμε τα πράγματα όπως είναι, χωρίς εξιδανικεύσεις και διαστρεβλώσεις, γιατί μόνο σε μια πραγματική εικόνα μπορούμε να επέμβουμε για να την κάνουμε καλύτερη. Π.χ Eάν σκεφτόμαστε ότι το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι για μας είναι μια κόλαση που «πρέπει» όμως να βιώσουμε, τότε αυτό μας λέει ίσως, ότι είναι καιρός να κοιτάξουμε τις σχέσεις μας ξανά, με άλλη οπτική. Αν περιμένουμε τις γιορτές να φτιάξουν τα πράγματα από μόνες τους, μόνο και μόνο επειδή θα βρεθούμε όλοι οι συγγενείς μαζί, θα έχουμε πλούσιο τραπέζι και χριστουγεννιάτικο δέντρο, αυταπατόμαστε.

Τα «πρέπει» συνήθως οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα απ’ ότι περιμένουμε, τουλάχιστον σε ψυχολογικό επίπεδο. Επειδή είναι Χριστούγεννα «πρέπει» να περάσουμε καλά, δεν παίζει, όσο κι αν υποβάλλουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί όμορφα ενώ οι συνθήκες δεν βοηθούν σ’ αυτό. Άρα ας βγάλουμε το «πρέπει» κι ας δούμε τι επιλογές έχουμε.

Σε πρακτικό και ψυχολογικό επίπεδο λοιπόν, χωρίς να περιμένουμε με μαγικό τρόπο, το...θαύμα των Χριστουγέννων είναι, απ’ τη μια, μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τις σχέσεις μας -στο βαθμό που γίνεται- κι απ’ την άλλη (αν δεν καταφέρουμε και πολλά πράγματα με την επικοινωνία), ν’ αποδεχθούμε ότι οι σχέσεις μας είναι αυτές που είναι και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο λιγότερο επιβαρυμένοι συναισθηματικά θα είμαστε.

Αν τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση με τους άλλους, να είσαστε σίγουροι/ες, ότι η οικονομική κρίση δεν θα μας πτοεί, θα αισθανόμαστε όμορφα και θα βιώσουμε σαν μικρά παιδιά, αυτές τις ημέρες. 

Πάντα βρίσκεται λίγο ψωμί, κρέας και κρασάκι, για να καθίσουμε με τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Και ξέρετε κάτι; Θα αισθανόμαστε τόσο πλούσιοι και πλήρεις από Αγάπη, που τα λιγοστά φαγητά μας, θα τα νοιώθουμε ευλογία!!! 

 

Και κάτι ακόμη σημαντικό, θα ξέρουμε ότι ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει και ποτέ δεν ξεχνά, όσα «παιδιά» πιστεύουν σ’ αυτόν.

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέον έτος 2017 !!!

Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και εμπνευσμένοι!!!

Πηγή:www.google/Χριστούγεννα κι Αγάπη.