Πως μπορώ να μην παίρνω τα πράγματα.., προσωπικά;

  Πολλές φορές σκορπιζόμαστε σε σκέψεις και σενάρια που αντί να μας γαληνεύουν, μας δημιουργούν τέτοιες ''τοξικές'' καταστάσεις που ο νους σκοτίζεται και η ψυχή μας ταράσσεται τόσο βαθιά, που δεν μπορούμε πια να χαρούμε τη ζωή μας ούτε και να βιώσουμε τις συγκινήσεις που μας χαρίζουν οι άνθρωποι, είτε οι κοντινοί μας είτε οι πιο μακρινοί. 

 

Κι ο λόγος; Γιατί τα παίρνουμε όλα προσωπικά. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί εάν αυτά που απευθύνονται προς εμάς, μας αφορούν πραγματικά; 

 

Για παράδειγμα: Είναι κάποιος/α και μάλιστα κοντινός μας άνθρωπος, που ασχολείται συνεχώς με εμάς, την οικογένειά μας, τη δουλειά μας, κ.λ.π. κατά το πλείστον με κακεντρεχή τρόπο και άσχημες σκέψεις. 

Εμείς όταν αντιληφθούμε κάτι τέτοιο, θυμώνουμε, του ''κρατάμε μούτρα'', μπορεί να του ζητήσουμε το ''λόγο'' και να μαλώσουμε άσχημα διακόπτοντας κάθε επαφή μαζί του, ίσως να σκεφτούμε ότι μας ζηλεύει και θέλει το κακό μας, κ.α. 

Ποια νομίζετε ότι θα ήταν η πρώτη σκέψη που θα έπρεπε να κάνουμε; Πολύ απλά. '' Κρίμα ο άνθρωπος, πως μπορώ να τον βοηθήσω;'' Ακούγεται ίσως αστείο, εκ πρώτης όψεως. 

 

Αν το δούμε όμως πιο ήρεμα και αποστασιοποιημένα, σκεφτείτε ότι ένας ενήλικας, με ευθύνες, προσωπικά ή οικογενειακά προβλήματα και δυσκολίες (όπως άλλωστε έχουμε όλοι μας), δεν αντέχει να ασχοληθεί με τα του ''οίκου'' του και αναλώνεται σε ξένες υποθέσεις, σίγουρα δεν είναι ένας άνθρωπος που έχει ''θέματα'' (ψυχικής φύσεως) και χρειάζεται βοήθεια; 

 Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Εμάς μας αφορά; Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Σαφώς και όχι. Το πρόβλημα είναι μέσα του, δεν είμαστε εμείς το πρόβλημα. 

 

Κατ' αυτήν την έννοια,δεν πρέπει να εισβάλει στη ψυχή μας, ούτε θυμός, ούτε μίσος, ούτε αγανάκτηση, ούτε αίσθημα αχαριστίας και αδικίας, αλλά μόνο συναισθήματα συμπόνιας και ευσπλαχνίας. 

 

Και να ξέρετε ότι, με αυτή τη στάση μας, απ' τη μια υπάρχει εσωτερική γαλήνη και αρμονία στη ψυχή μας απ' την άλλη, αυτή η προσέγγιση (οπτική) μπορεί να λειτουργήσει και ως στοιχείο (ευκαιρία) επεξεργασίας των συναισθημάτων του ''άλλου'', ένα ''δώρο'' δηλ. που μπορούμε να κάνουμε στον συνάνθρωπό μας, που όμως είναι κι αυτό μια προϋπόθεση, προσφοράς και αγάπης στον εαυτό μας. 

Τι θέλω να πω. Ότι και να κάνουμε, πάντα από εμάς ξεκινάει και σ' εμάς καταλήγει. Και αν αυτό που θα διοχετεύσουμε είναι ''καλό'', το ίδιο θα μας επιστραφεί. Τόσο απλά είναι τα πράγματα, όσο κι αν εμείς τα εκλαμβάνουμε ως πολύπλοκα ή μπερδεμένα.

 

Και πιστέψτε με, δεν μιλάω πάνω στο θέμα αυτό, μόνο από Θρησκευτικής (Χριστιανικής) προσέγγισης- ταυτίζεται η θρησκεία με την ψυχολογία και σ' αυτή την περίπτωση- αλλά έχει διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι που έχουν την προσφορά και τη συγχώρεση, σαν στάση ζωής, αγγίζουν την πληρότητα και την ευτυχία. 

Και αυτά τα δύο στοιχεία που περιέχονται; Μα που αλλού, στην Αγάπη. 

Κι Αγάπη σημαίνει, να είμαι σε συνεχή επαφή με τη ψυχή μου, με τον εαυτό μου, και μόνο τότε διάγω τον βίο μου, εν πλήρει ηρεμία και αρμονία, μόνο τότε χαίρομαι την ύπαρξή μου, τους ανθρώπους, τη φύση, το Σύμπαν. Εν κατακλείδι, μόνο τότε βιώνω το θαύμα της Ζωής.

 

Αρέσκομαι τα μέγιστα στην μελέτη αρχαίων συγγραφέων και γι' αυτές τις σκέψεις, το έναυσμα δόθηκε από τη μελέτη του έργου του Μάρκου Αυρηλίου ''Tὰ εἰς ἑαυτόν, Δ, 3'', που ένα απόσπασμα έχω τη χαρά, να σας το παραθέσω, παρακάτω:

''Μοναξιές γυρεύουν οι άνθρωποι, εξοχές και παραθαλάσσια και βουνά· και συ πολλάκις τυχαίνει να τα λαχταράς. Όλ' αυτά όμως είναι καλά για τους απαίδευτους, αφού μπορείς, όποια στιγμή θελήσεις, ν' αποτραβηχθείς στον εαυτό σου. Γιατί πουθενά ησυχότερα κι αμεριμνότερα δεν αποτραβιέται ο άνθρωπος παρά μέσα στην ψυχή του, και μάλιστα εκείνος που έχει τακτοποιημένα τα εσωτερικά του έτσι που, όταν τα βλέπει, καταλαμβάνεται από τέλεια καλή διάθεση. Και καλή διάθεση εννοώ την αρμονική διάθεση. Συχνά λοιπόν δίνε του εαυτού σου του είδους τούτου απομόνωση και ανανέωνέ τον. Σύντομες να είναι και βασικές οι αρχές εκείνες που, άμα τις συλλογισθείς, αρκούν για να σου πλύνουν την ψυχή και να σε στείλουν πίσω τέτοιον που να μην αγανακτείς μ' εκείνα στα οποία επιστρέφεις. Ας δούμε όμως με τι αγανακτείς. Με την κακία των ανθρώπων; Ξανασκέψου την αρχή ότι τα λογικά ζώα έγιναν το ένα χάριν του άλλου και ότι η ανεκτικότης είναι μέρος της δικαιοσύνης και ότι άθελα αμαρτάνουν οι άνθρωποι και ότι τόσους που εχθρεύθηκαν, υποπτεύθηκαν, μίσησαν, τους πήρε ο χάρος κι έγιναν στάχτη και τότε παύσε ν' αγανακτείς”.

Όπως σας προανέφερα αρέσκομαι και συγκινούμαι όταν μελετώ αρχαία συγγράμματα. Ευελπιστώ να έγινε το ίδιο, όσοι/ες είχατε την υπομονή να φτάσετε μέχρι εδώ. 

 

Και θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια του Μάρκου Αὐρηλίου, που πολύ σοφά, μας λέει: ''Σκάβε, σκάβε βαθιά μέσα σου και θα βρεις την πηγή του καλού. Απλά μόνο, συνέχισε να σκάβεις!!!”.

Καλή Ανάσταση...και κάθε ευγενές ποθητόν!!!

Πηγή: Μάρκος Αὐρήλιος, Tὰ εἰς ἑαυτόν, Δ, 3.

             www.google/ Ευτυχία και αρμονία.