Πως ένας ''δάσκαλος'' διδάσκεται απ' τους μαθητές του!!!

      

      Όταν κάποιες φορές στη ζωή μας συναντάμε ανθρώπους και δη ''δασκάλους'' που διακρίνονται από πάθος και Αγάπη γι' αυτό που κάνουν (οποιοδήποτε επάγγελμα κι αν έχουν), που δεν φείδονται συναισθημάτων και ψυχικών αποθεμάτων, που δεν εγκλωβίζονται από προκαταλήψεις και στερεότυπα κι απλόχερα σκορπούν με ταπεινότητα όμως, γνώση και ανθρωπιά, πραγματικά μας δημιουργούν μια ψυχική ευφορία και ηρεμία, που είναι τόσο καταλυτική, ώστε νοιώθουμε ότι γινόμαστε πιο πλούσιοι και βιώνουμε την ευλογία και τη χαρά που είμαστε άνθρωποι.

       Ειδικά αν τέτοιοι άνθρωποι είναι εκπαιδευτικοί που έρχονται καθημερινά σε επαφή με παιδικές ψυχές, σφυρηλατώντας χαρακτήρες που με μαθηματική ακρίβεια, όταν βγουν ''αύριο'' στο στίβο της ζωής, θα μεγαλουργήσουν και θα αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα, προσφέροντας μ' αυτόν τον τρόπο, τόσο στον εαυτό τους και στην οικογένειά τους όσο και στην Ανθρωπότητα.

     Ανθρώπους που νοιώθουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα. 

     Η ιστορία που ακολουθεί (ο φίλος που μου την έστειλε, μου είπε ότι είναι πραγματική), ίσως μας διδάξει κάποια πράγματα ή να μας υπενθυμίσει ( όχι ότι δεν τα ξέρουμε, απλώς τα ξεχνάμε), αφυπνίζοντάς μας για πιο θετικές και ελπιδοφόρες σκέψεις. (Τα ονόματα που αναφέρονται στην ιστορία είναι τυχαία).

      Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Ιουλία, είπε στα παιδιά ένα ψέμα.

     Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Χάρης Λ..

        Η κυρία Ιουλία είχε παρακολουθήσει τον Χάρη την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Χάρης δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Χάρης μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.

       Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Ιουλία έπρεπε να ελέγξει το ιστορικό του κάθε μαθητού.   Άφησε του Χάρη το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!

        Η δασκάλα της Α' δημοτικού έγραφε: «Ο Χάρης είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς 

τρόπους. είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».

        Η δασκάλα της Β' δημοτικού έγραφε: «Ο Χάρης είναι άριστος μαθητής.

Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».

     Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».

     Η δασκάλα της Δ' δημοτικού έγραφε: «Ο Χάρης έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».

     Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Ιουλία κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Χάρη.

    Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Ιουλία δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα.

      Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.

    Ο Χάρης έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «Κυρία Ιουλία σήμερα μυρίζατε, όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου».

    Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για αρκετή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.

    Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στον Χάρη. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Χάρης είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Ιουλία ευνοούσε τον Χάρη ιδιαίτερα.

     Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Χάρη. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Χάρη.

     Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

      Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις.

     Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπημένη δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.

    Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό.

      Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ: Dr. Χαράλαμπος Π. Λ......

    Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Χάρης της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού.

    Βεβαίως η κυρία Ιουλία δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες.

    Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Χάρη στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.

   Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο Χάρης ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Ιουλίας: «Σας ευχαριστώ κυρία Ιουλία που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».

    Η κυρία Ιουλία με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Χάρη μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα. Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας θα έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις ή και να αλλάξεις την οπτική, τη στάση ενός ανθρώπου.  Και όταν το κάνεις προσπάθησε να την κάνεις θετική, όπως το έκανες μ' εμένα. Σ' ευχαριστώ που με βοήθησες να δω μέσα σ' εμένα και να γίνω καλλίτερος άνθρωπος!!!».

    Δεν ξέρω πως το χαρακτηρίζετε εσείς, εγώ πάντως το βρίσκω υπέροχο, πολύ γλυκό και άκρως ενθαρρυντικό. 

      Και ξέρετε κάτι, όλοι μας μπορούμε να πάρουμε και να δώσουμε πολύτιμα ''δώρα'' στους ανθρώπους, αρκεί να αφουγκραζόμαστε κάθε φορά μ' ευσπλαχνία τους χτύπους της καρδιάς, που τυχαίνει να συναντήσουμε. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας, αρκεί να βιώνουμε την Αγάπη, ως ευλογία και δώρο του Θεού.

 

     Καλή Ανάσταση..., με υγεία, χαρά και Αγάπη!!!

     Πηγή: www.google/ Αγάπη και παιδεία.