Κολακεία

Γράφει: Ο Γεράσιμος Σαλτός

Μη το αρνείσθε. Μάς αρέσει να μας ενισχύουν τη ματαιοδοξία μας, να μάς εκθειάζουν τη φυσική και ψυχική ομορφιά μας, να μάς τονίζουν πόσο ταλαντούχοι είμαστε και τί υπέροχα πράγματα λέμε ή κάνουμε.

Είμαστε όλοι πρόθυμοι να δεχθούμε την εντύπωση (εικόνα) που θέλουμε να δώσουμε στους άλλους... κι’ αν για λόγους τιμιότητας ή ειλικρίνειας κάποιοι δεν μάς την προσφέρουν, γίνονται αυτομάτως οι μεγαλύτεροι εχθροί μας, τους μισούμε, εκλογικεύοντας αυτήν τους τη στάση ως ζήλεια ή παλιανθρωπιά.

Αντιθέτως, όσοι διανθίζουν την προσωπικότητά μας με κολακείες και επαινετικά λόγια, μετατρέπονται σε ‘‘ονειρικές υπάρξεις’’ και νοιώθουμε τόση τρυφερότητα και Αγάπη γι’ αυτούς, που αναρωτιόμαστε κ’ εμείς, πού βρήκαμε τόσο βαθειά συναισθήματα.

Παραβλέπουμε, ηθελημένα κατά το πλείστον, ότι οι άνθρωποι που είναι απολύτως αυθεντικοί απέναντί μας, πέρα της πρόσκαιρης πικρίας που αισθανόμαστε από την διαφάνειά τους, μάς τιμούν με την εμπιστοσύνη τους, μάς ανοίγουν δρόμους για την αυτογνωσία μας.

Οι δε άνθρωποι που μάς συντηρούν στην ‘‘πλάνη’’ του εαυτού μας, μάς κάμνουν κακό, μάς ‘‘κλείνουν’’ τα μάτια της ψυχής μας για την προσωπική ανάπτυξη κ’ εξέλιξή μας.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, ακόμη κι’ όσοι γνωρίζουμε καλά αυτήν τη συνθήκη, συνεχίζουμε να μας γοητεύει ο ‘‘κόλακας’’ κι’ ο ‘‘ψεύτης’’.

Κι’ αυτό, όχι διότι δεν τους αντιλαμβανόμαστε διότι δεν είμαστε ανόητοι ούτε αφελείς, αλλά διότι απλώς έχουμε συνηθίσει να λέμε κ’ εμείς οι ίδιοι ψέμματα στον εαυτό μας, να τον αποκοιμίζουμε κολακεύοντάς τον, για να μπορούμε οι πτωχοί, και «δυστυχείς» να τον αντέχουμε.

Απόσπασμα από το Βιβλίο του Γ. Σαλτού: «Αυτογνωσία και αγάπη», Εκδόσεις «Λειμών», Αθήνα, 2019.