Η Εύα...το μήλο...και ο Αδάμ. (Μια ψυχοκοινωνιολογική προσέγγιση των διαπροσωπικών σχέσεων και μια έρευνα για τα "μήλα")

Γράφει: Ο Γεράσιμος Σαλτός, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά  και να το ξεκαθαρίσουμε. Για ό,τι μας συμβαίνει  στη ζωή μας  φταίει η Εύα. (Τι ποιά Εύα; Η γνωστή).

Αυτή «λιμπίστηκε» το απαγορευμένο καρπό, αφού δελεάστηκε πρώτα από τον «όφι» και  "σερβίρισε" το παραμύθι με το μήλο και στον Αδάμ -σκεπτόμενη πονηρά-  για να έχει συννένοχο στο έγκλημα  και να μοιραστεί την ευθύνη.(την πληρώμουμε από τότε κι εμείς, που ούτε καν την έχουμε συναντήσει.).

Στην ουσία  δεν ήταν το ‘’μήλο’’ που την  διήγειρε,   αλλά η ‘’εξουσία’’ που θα ελάμβανε, τρώγοντάς το. (Θυμηθείτε: Θα γινόνταν μια  θεά. Και ο Αδάμ;  Τι άλλο, ο σύζυγος της Θεάς).

Ο «απαγορευμένος καρπός» αντιλαμβάνεστε  ποιος ήταν; 

Είναι ακριβώς ο ίδιος με σήμερα, που όταν είναι «απαγορευμένος», τον επιθυμείς σφόδρα και θέλεις να τον δοκιμάσεις, γιατί πιστεύεις ότι θα σε οδηγήσει σε επίγειο Παράδεισο. 

Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε δηλαδή  που "φαγώθηκε" το περιβόητο  «μήλο».

Ο παραπλανημένος  και ταλαίπωρος άνδρας από τότε που το δοκίμασε μέχρι και σήμερα,  θεωρεί το «μήλο» (sex) ως το υπέρτατο αγαθό. (Είναι τραγικό  διότι δεν έχει βάλει μυαλό ούτε και  μετά την εκδίωξή τους από τον Παράδεισο και -μεταξύ μας- όλο και χειροτερεύει η κατάστασή του με την "εμμονή" που έχει μ’ αυτό το φρούτο. Έλεος πια!).

Τι άλλο  λένε οι έρευνες;     

Η γυναίκα, όπως και η πρώτη διδάξασα (Εύα), χρησιμοποιεί αποκλειστικά το sex, για να αποκομίσει "οφέλη". 

Το προσφέρει με φειδώ/συγκρατημένα (με το σταγονόμετρο)  και το  βλέπει καθαρά ως «ανταλλακτικό αγαθό»,  προς οικονομική εξασφάλιση, κοινωνική ανέλιξη (καταξίωση/για να μπεί στο μάτι της γειτόνισσας), επιβίωση του εμβρύου της (ρώτησαν και έγκυες γυναίκες)  και γενικώς για πρακτικούς λόγους. 

Είναι πιο «αναλυτική» στη σκέψη  και αντιμετωπίζει πιο  ρεαλιστικά τα θέματα της σχέσης και του sex απ' ότι  ο άνδρας που καθοδηγείται και παίρνει αποφάσεις με βάση το συναίσθημα (ακούγεται παράξενο αυτό;) και τέλος είναι πιο «προσγειωμένη» και προσαρμοσμένη  στην πραγματικότητα.

Απ' την άλλη  ο άνδρας  προσφέροντάς του  η ‘’γυνή’’ το αγαπημένο του "φρούτο", παραδίδεται -άνευ όρων- στις επιθυμίες της,  τον κάνει ό,τι θέλει ή του περνάει αυτά που εκείνη θέλει, τη στιγμή όμως που του προσφέρει το «μήλο».

Κι έτσι αυτός νοιώθει  ότι βρίσκεται στον Παράδεισο ( έχει πάντα απωθημένο τον χαμένο Παράδεισο, βλέπε: μητέρα) αλλά η γυναίκα επειδή αυτή δημιουργεί τον «Παράδεισο» του, δεν είναι σίγουρο ότι νοιώθει πάντα(;) την ίδια χαρά, ευχαρίστηση και ηδονή.

Για χάριν όμως της απολαύσεως του ανδρός της και της επιτεύξεως των στόχων της (που ένας είναι και η απογαλάκτησή του  από την αντίζηλό της, την πεθερά) καμώνεται/υποκρίνεται -πολλές φορές- ότι ευχαριστιέται και η ίδια, όσο και το  έτερόν της ήμισυ. 

(Εν τω μεταξύ, ποτέ δεν αντιλαμβάνεται ο άνδρας αν ικανοποιείται πραγματικά η γυναίκα, γι' αυτό συνήθως και τη ρωτάει μετά την πράξη, πως ήταν, τι ένοιωσε, κι άλλα σχετικά, που ουδείς  όμως γνωρίζει, εκτός της ιδίας, τι  αληθεύει).

Κι έτσι παίρνοντας ο καθένας, αυτό που έχει ανάγκη «βολεύονται»  και οι δύο,  απ' την άλλη όμως,  πληρώνουν και το ανάλογο "τίμημα". 

Στην αρχή δεν το γνωρίζουν, (αν και το έχουν ακούσει, δεν το πιστεύουν) αργότερα όμως το συνειδητοποιούν για τα καλά και  στη συνέχεια  ο καθένας πράττει  ό,τι  τον διευκολύνει ή  αντέχει.

Πάνω σ' αυτό το θέμα ο Αυστραλός συγγραφέας Allan Pease,  πολύ εύστοχα αναφέρει: « Ο γάμος είναι το τίμημα που πληρώνουν οι άντρες για το σεξ και το σεξ το τίμημα που πληρώνουν οι γυναίκες για τον γάμο».

(Σ.τ.σ. Όσοι/ες  είναι παντρεμένοι/ες  το  γνωρίζουν, όσοι δεν είναι θα το μάθουν αργά ή γρήγορα...εκτός κι αν τη γλιτώσουν).

Και τώρα ερχόμαστε στην πέτρα του σκανδάλου, στον πονηρό "όφι". Τι να απέγινε άρραγε; 

Γι’ αυτόν -μην ανησυχείτε- δεν χάνεται ποτέ.

Έχει καθιερωθεί πια -απ'την εποχή των Πρωτοπλάστων-  σε κάθε "Παράδεισο",  κάπου να  σέρνεται κι ένας "όφις", αρσενικού ή θηλυκού γένους. 

Κρατώντας πάντα ένα "μήλο"(του έχει μείνει συνήθειο) κυκλοφορεί ανάμεσα στους πραγματικούς ή επίπλαστους"Παραδείσους"  των ζευγαριών και όπου βρει την ευκαιρία πλησιάζει τον ένα απ' τους δύο και  προσπαθεί να τον/την "δελεάσει" με το "μήλο" του.

Κι αν κάποιος  απ' τους δύο ‘’ τσιμπήσει’’ και "πεθυμήσει" να το "φάει" -αν το βρει ελκυστικό- είναι πολύ δύσκολο να  αρνηθεί αυτή την δελεαστική  προσφορά. (Θα γίνει θεός ή θεά, μην το ξεχνάμε).

Γιατί η "στέρηση" γεννά ανάγκες κι όταν αυτές  δεν καλυφθούν, σε πιέζουν κι  αφόρητες επιθυμίες και άντε τώρα να πεις "όχι" στην επιτακτική επιθυμία σου,  να φας  ένα "ζουμερό" και κατακόκκινο μήλο που είναι εκεί μπροστά σου και το στερήθηκες καιρό, πέραν του ότι το συνιστά και η Ιατρική : "ένα μήλο την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα".

Και λειτουργείς πια σαν ένας "ασθενής" που   ακολουθεί  πιστά  συνταγή γιατρού, τρώγοντας μήλα ("ξένα" όμως, αφού η δική σας μηλιά δεν παράγει) και έτσι  βρίσκεις την "υγειά" σου. 

Με το ίδιο σκεπτικό της "πρόληψης"  ή "θεραπείας" λειτουργεί και το έτερο  μέλος του "Παραδείσου",  από άλλη -βεβαίως- μηλιά (Μη γίνει κανένα μπέρδεμα!).

Κι έτσι βρίσκουν και οι δυό την "υγειά" τους. Και η υγεία, είναι πάνω από όλα.

Πάντως, κακά τα ψέμματα ένα μήλο στο καιρό του και πολύ εύγευστο είναι αλλά και άκρως αναζωογονητικό.

Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ  καλά, όσοι κι όσες αρέσκονται στα φρούτα και ιδιαίτερα στα "μήλα", που έχουν πια γίνει σταθερή αξία.

Και σχεδόν όλοι μας πέραν των άλλων, δεν είμαστε  και άτομα των αξιών;

Πηγή: Β. Γ. Παυλόπουλος & Π. Κορδούτης., ''Πεδία έρευνας στην Κοινωνική Ψυχολογία: '''Ερως ανίκατε μάχαν''. Μια εμπειρική  έρευνα για τους μύθουε του γάμου''. (Συλλογικό)., Αθήνα., 2011.