Μόνο ο εαυτός μας ....γνωρίζει τη λύση!!!

 

Πολλές φορές οι άνθρωποι μπερδεμένοι από τις διάφορες καταστάσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, φτάνουν στο σημείο να εναποθέτουν τις ελπίδες τους, σε άτομα που θεωρούν ότι έχουν την δυνατότητα να τους επιλύσουν τα προβλήματά τους και να λειτουργήσουν αντί αυτών. 

 

Αλήθεια για κάθε πρόβλημά μας, ποιος ξέρει καλλίτερα από όλους τη λύση;

 

Κάποιος ''ειδικός'' θα απαντούσαν πολλοί από εμάς ή κάποιος/α που έχει μεγάλη εμπειρία στη ζωή. Σαφώς και όχι. Ο καταλληλότερος για να επιλύσει κάθε πρόβλημά μας, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

 

Εμείς γνωρίζουμε πόσο αντέχουμε να κάνουμε μια κίνηση για την επίλυση ενός θέματος, πότε είμαστε έτοιμοι να ''δράσουμε'', αλλά και με ποιον τρόπο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. 

Και μια και μιλήσαμε για ''ειδικούς'', αυτοί το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας δώσουν τη δική τους οπτική, να μας δείξουν κάποια 'μονοπάτια'' που πιθανόν (λόγω πνευματικής και ψυχικής σύγχυσης) να μην τα έχουμε υπόψιν μας ή να μην τα διακρίνουμε, αλλά το μεγάλο ''βήμα'' προς την καλλίτερη για μας λύση, θα το κάνουμε εμείς, (ο ''άλλος'' είναι συνοδοιπόρος μας, αλλά εμείς κατευθύνουμε την πορεία), γιατί μόνο εμείς ξέρουμε.

 Κανείς άλλος, ούτε βεβαίως και ο ''ειδικός''. Να θυμάστε ότι είναι '' μ' εσένα'' και όχι ''για εσένα''. 

Αυτός μας δίνει άλλα πράγματα ( αποδοχή άνευ όρων, εν συναίσθηση, μη επικριτική στάση, ευσπλαχνία, ταπεινότητα, κλ.π), αλλά ποτέ δεν γνωρίζει τη λύση. Ας το θυμόμαστε αυτό και αν μου επιτρέπεται να δώσω μια συμβουλή: Αν συναντήσετε κάποιον που διατείνεται ότι ''γνωρίζει'', απομακρυνθείτε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Θα είναι η πιο σοφή επιλογή σε πρώτη φάση.

Για να γίνω πιο κατανοητός χωρίς όμως να σας κουράσω με υπεραναλύσεις, διαβάστε την παρακάτω ιστορία και θα καταλάβετε. Τουλάχιστον ευελπιστώ ότι θα καταφέρω να σας δώσω μια ιδέα....

Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες μπαίνουν στον αεροπλάνο, με στολή πιλότου.

 
Φορούν μαύρα γυαλιά. Ο ένας από τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού. Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.

Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται με μία έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο ή τον σκεπτικισμό. Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους.

Μερικά λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και το αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα. Τρέχει όλο και πιο γρήγορα και μοιάζει σα να μην πρόκειται να απογειωθεί ποτέ. Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο κατευθύνεται ίσια σε μια λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου απογείωσης. 

Το αεροπλάνο τώρα τρέχει πολύ γρήγορα στην πίστα και πολλοί επιβάτες διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να απογειωθούν ποτέ και ότι όλοι θα πέσουν στην λίμνη. Οι φωνές των έντρομων επιβατών γεμίζουν το αεροπλάνο, αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
         Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν σε αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός ξεχάστηκε.
          Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλώ με τα όργανα, βρίσκει το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία. Λέει μετά στον συγκυβερνήτη.
-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;

-Όχι, απαντά ο άλλος.

-Ρε συ καμιά μέρα, θα βάλουν τις φωνές πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι μας.!

Αυτή η διασκεδαστική (όσοι τη βρήκατε) ιστοριούλα, κατά κάποιο τρόπο απεικονίζει μια πραγματικότητα. 

Το Σωκρατικό “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα” (Μετ. Ένα ξέρω ότι τίποτε δεν ξέρω), ίσως θα ήταν φρόνιμο για όλους μας, να αποτελεί τη βάση της φιλοσοφίας και κατ' επέκταση της στάσης μας, απέναντι στη ζωή.

Να είστε όλοι/ες σας πάντα υγιείς και δημιουργικοί!!!

Πηγή: www.google/Αυτοσυνειδησία και αυτοπραγμάτωση.