Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα;

 

Έχετε παρατηρήσει ότι κάθε συμπεριφορά που, με την πρώτη ματιά, μας φαίνεται ανεξήγητη, χωρίς νόημα ή δεν συμβαδίζει με τις αντιλήψεις μας, την ερμηνεύουμε με αρνητική διάθεση και μας ενοχλεί;

Μια τέτοια συμπεριφορά, που εν πρώτοις δεν είναι αρεστή σ' εμάς – συνήθως δεν έχουμε την υπομονή, ούτε και την τάση να περιμένουμε να δούμε τι νόημα κρύβει- την απορρίπτουμε και την επικρίνουμε με αρκετή δόση θυμού και καχυποψίας. 

 

Η σκληρή καθημερινότητα, οι φόβοι μας για το μέλλον, η μεγάλη αγάπη για την οικογένειά μας αλλά και οι εδραιωμένες απόψεις που έχουμε για κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις, μας κάνουν πολύ συχνά μη δημιουργικούς και αμετακίνητους.

Αυτό συμβαίνει όταν είμαστε εγκλωβισμένοι στα στενά πλαίσια μιας οπτικής που δύσκολα διευρύνεται, γιατί αντιστεκόμαστε συνήθως στις αλλαγές, μένοντας πεισματικά σταθεροί σε αυτά που πιστεύουμε, αρκετά τυφλοί σ' αυτά που μας συμβαίνουν. 

(Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ βλέπουμε ότι κάποια πράγματα με τον τρόπο που τα χειριζόμαστε ή τα σκεφτόμαστε δεν μας βοηθούν, εμείς επιμένουμε να τα επαναλαμβάνουμε, άσχετα αν βιώνουμε κάθε φορά απογοήτευση και ματαίωση. Δυστυχώς είναι οι προκαταλήψεις μας και ο τρόπος που διδαχτήκαμε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή). 

 

Αν θυμόμαστε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, -ίσως θα ήταν ωφέλιμο για όλους μας-, κάθε φορά που συναντάμε έναν άνθρωπο ή εμπλεκόμαστε σε μια κατάσταση, να είμαστε όσο το δυνατόν πιο προσεκτικοί στα συμπεράσματά μας αλλά και περισσότερο ανεκτικοί σε κάποια θέματα, χωρίς να επηρεαζόμαστε - όσο μπορούμε- από τη γνώμη των άλλων. 

 

Για να έχουμε σαφή εικόνα για ένα θέμα, είναι απαραίτητο μόνοι μας να το δούμε, να το κρίνουμε και να αποφασίσουμε στο τέλος, ποια θα είναι η στάση μας. Και το ποιο σημαντικό να μην είμαστε τόσο βιαστικοί στην κρίση μας γιατί ως επί το πλείστον, γινόμαστε άδικοι και τραγικοί...

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην ιστορία που θα διαβάσετε, καθώς τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και ένα βιαστικό συμπέρασμα αδικεί κατά πολύ την πραγματικότητα...

Ένας γιατρός μπαίνει βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού τον κάλεσαν για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Απάντησε το συντομότερο δυνατόν, άλλαξε ρούχα και πήγε κατευθείαν στην αίθουσα του χειρουργείου.

Πηγαίνοντας προς το χειρουργείο βρήκε τον πατέρα του παιδιού
που θα χειρουργούσε στην αίθουσα αναμονής. Εκείνος, μόλις είδε το γιατρό, του φώναξε:

«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν ξέρεις, ότι η ζωή του γιου μου είναι σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμιά αίσθηση ευθύνης;»

 
Ο γιατρός χαμογέλασε και είπε:

«Συγνώμη που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα μόλις με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου.»

«Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σας τώρα σ’ εκείνο το δωμάτιο,θα ηρεμούσατε; Αν ο γιος σας πέθαινε τώρα, τι θα κάνατε;» είπε ο πατέρας οργισμένος.

Ο γιατρός χαμογέλασε λέγοντας:

«Θα κάνω ό,τι μπορώ και εσείς προσπαθήστε να ηρεμήσετε.»
«Να δίνουμε συμβουλές όταν δεν μας αφορά κάτι είναι εύκολο...» μουρμούρισε ο πατέρας.

Το χειρουργείο πήρε κάποιες ώρες. Μετά από αυτό, ο γιατρός βγήκε χαρούμενος.

«Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο.

«Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα...»

«Γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;» ρώτησε τη νοσοκόμα αφού έφυγε ο γιατρός.

Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια:

«Ο γιος του πέθανε χτες σε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Όταν τον καλέσαμε για το γιο σας ήταν κοντά στο νεκρό παιδί του. Τώρα που σώθηκε ο γιος σας έφυγε τρέχοντας για να παραστεί στην κηδεία».

Θυμηθείτε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στην ψυχή ενός ανθρώπου. 

Ας είμαστε πάντα προσεκτικοί και μετρημένοι σε ότι αφορά τη συμπεριφορά μας προς τους άλλους, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα βλέμμα ή κάτω από ένα φαινομενικό χαμόγελο.....

Να είστε υγιείς, δημιουργικοί και εμπνευσμένοι!!!

Πηγή:www.google/ Προκαταλήψεις-Στερεότυπα.