Τα Άγια Πάθη, ως παράδειγμα Αναγεννήσεως του Ανθρώπου

Μετά από λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου μέσα σ’ ένα κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας απ’ τη μια (πρωτογενές πλεόνασμα-έξοδος στις αγορές), απ’ την άλλη όμως με καχυποψία και προβληματισμό, αν η έξοδος από την κρίση είναι πραγματική: Θα  μειωθούν οι υπερβολικοί φόροι, θα αποκατασταθούν οι αποδοχές μας, θα αντιμετωπισθεί η ανεργία, θα βελτιωθούν υπηρεσίες στην υγεία;  

          Η καχυποψία ενισχύεται και από το υπάρχον προεκλογικό κλίμα  και το ερώτημα είναι αν οι εξαγγελίες των  κυβερνώντων περί αναπτύξεως είναι μια πραγματικότητα ή ένα ακόμη πυροτέχνημα, μόνο και μόνο για να αποσπάσουν από το λαό, την πολυπόθητη ψήφο του για την παραμονή τους στην εξουσία. Δύσκολη εποχή κι ακόμη πιο δύσκολες οι επιλογές.

          Αν στοχαστούμε στα Πάθη του Χριστού, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει μια εντυπωσιακή αντιστοιχία ανάμεσα στη Μεγάλη Εβδομάδα και τη Θεία Ανάσταση, με την ανθρώπινη πορεία, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

           Όταν, για παράδειγμα  έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη κατάσταση, μια απώλεια, ένα πένθος για κάτι που φεύγει από τη ζωή μας, είτε είναι άνθρωπος, είτε αντικείμενο, είτε κατάσταση, τα στάδια που βιώνουμε μέχρι να ολοκληρωθεί η επεξεργασία του, να το ενσωματώσουμε στις εμπειρίες μας και να αποκατασταθεί η ικανότητά μας να συνεχίσουμε τη ζωή μας, σε γενικές γραμμές είναι τα ακόλουθα, και όχι πάντα με την ίδια σειρά:

           Στην αρχή είναι η φάση της άρνησης, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι αυτό συμβαίνει σ’ εμάς, σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έγινε λάθος, δεν είμαστε εμείς αυτοί που καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε. Ελπίζουμε ότι ζούμε ένα άσχημο όνειρο, έναν εφιάλτη και όταν ξυπνήσουμε όλα θα είναι όπως και πριν.

Η απόγνωση και η ανημπόρια ακολουθούν, όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις ανεδαφικές προσδοκίες μας. Αρχίζει να μας περιβάλλει η σκληρή  πραγματικότητα και αυτό μας θυμώνει, μας εκνευρίζει, μας κάνει ακόμη να αισθανόμαστε ενοχές, για πράξεις που παραλείψαμε ή που κάναμε και μας έφεραν στη δύσκολη αυτή κατάσταση. Νοιώθουμε ότι θα μπορούσαμε να τ’ ανατρέψουμε όλα, αρκεί να ήμασταν πιο διορατικοί και υπεύθυνοι. Η αγανάκτηση και ένα επίμονο ερώτημα "γιατί σε μένα", απευθύνεται  στο Θεό ή στη μοίρα.

          Αφού συνειδητοποιούμε ότι το δραματικό γεγονός δεν αλλάζει, αρχίζει η επεξεργασία αυτού που μας έχει συμβεί. Αναλογιζόμαστε τις στιγμές που βιώσαμε στο παρελθόν, σκεφτόμαστε τα λάθη  που κάναμε στη διαχείριση των καταστάσεων και γενικά αναμοχλεύουμε και αναμετρούμε απώλειες συγκρίνοντας την παρελθούσα πορεία μας με το τραγικό παρόν που ζούμε. Αυτή η διαδικασία είναι από τις πιο επώδυνες  που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος.

Μέσα σ’ αυτή την τρικυμία από σκέψεις και συναισθήματα, το σώμα μας δεν μένει αμέτοχο. Ο πόνος μας σωματοποιείται και εκφράζεται με φανερά σημάδια εξάντλησης, νευρολογικά συμπτώματα, πονοκεφάλους, πόνους γενικά στο σώμα, γαστρεντερικά προβλήματα, δυσκολία στον ύπνο, διαταραχές στην όρεξη για φαγητό, απώλεια των δυνάμεων και της ενεργητικότητας κ.λ.π.. Επίσης υπάρχει διάχυτη η θλίψη, η απώλεια νοήματος της ζωής, ιδέες ενοχής, αυτομομφής, αναξιότητας και αδυναμία συγκέντρωσης, σκέψης ή λήψης αποφάσεων. Πολλά από τα παραπάνω συμπτώματα  είναι κοινά με αυτά της κατάθλιψης.

          Η τάση του οργανισμού μας να εξελιχθεί και να μη παρασιτεί σε σκέψεις και καταστάσεις που τον σπρώχνουν σε αδιέξοδα και σε μόνιμη δυσμενή θέση, τον αναγκάζει να υπερβεί την απώλεια με το συναίσθημα της αποδοχής.

Μετά την επώδυνη όπως αναφέραμε επεξεργασία, η αποδοχή είναι το επόμενο στάδιο του πένθους. Σ’ αυτό το στάδιο, ο άνθρωπος ξαναεπιχειρεί να μπει στη δράση, αρχίζει ν’ αναλαμβάνει σιγά –σιγά τα ηνία της ζωής του, κάποιες ασχολίες που του έδιναν χαρά τις ξαναθυμάται και συμμετέχει, φιλοσοφεί και αρχίζει να κάνει, ανανεωμένος πια, σχέδια και όνειρα.

          Είναι ένας καινούργιος άνθρωπος, έχει αποχαιρετήσει ό,τι έχει απωλέσει και γεμάτος ωριμότητα και σοφία δηλώνει παρών και πάλι στο θαύμα της Αναγέννησης. Η οδυνηρή εμπειρία έχει ενσωματωθεί στην προσωπικότητά του, τον έχει ενδυναμώσει και είναι έτοιμος να συνεχίσει την προσπάθεια  για βελτίωση της ζωής του. 

          Όπως δηλαδή τα Άγια Πάθη οδήγησαν, μετά την τριήμερη παραμονή του Κυρίου στον Άδη, στην  ένδοξη Ανάσταση, έτσι κι εμείς μέσα από την οδυνηρή διαδικασία της απώλειας και του πένθους, οδηγούμαστε σε μια νέα κατάσταση.

   Κουβαλάμε πολύ πόνο, πολύ σπαραγμό, αλλά μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε εποικοδομητικά, και όχι αυτοκαταστροφικά. 

        Να επιλέξουμε δηλαδή την οδό της Αναστάσεως, και να μην παραμείνουμε στον κάτω κόσμο.

    

           Κάπως έτσι δεν βίωσε και τα πάθη του ο Θεάνθρωπος;

 Κάπως έτσι δεν καλούμαστε ως πρόσωπα και ως Λαός, ν’ αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα της εποχής μας και να κάνουμε την υπέρβαση;

Καλή δύναμη σε όλους σας…… Καλή Ανάσταση!!

Πηγή: www.google/ Πένθος και στάδια.