Πως μπορώ να μην παίρνω τα πράγματα.., προσωπικά;

  Πολλές φορές σκορπιζόμαστε σε σκέψεις και σενάρια που αντί να μας γαληνεύουν, μας δημιουργούν τέτοιες ''τοξικές'' καταστάσεις που ο νους σκοτίζεται και η ψυχή μας ταράσσεται τόσο βαθιά, που δεν μπορούμε πια να χαρούμε τη ζωή μας ούτε και να βιώσουμε τις συγκινήσεις που μας χαρίζουν οι άνθρωποι, είτε οι κοντινοί μας είτε οι πιο μακρινοί. 

 

Κι ο λόγος; Γιατί τα παίρνουμε όλα προσωπικά. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί εάν αυτά που απευθύνονται προς εμάς, μας αφορούν πραγματικά; 

 

Για παράδειγμα: Είναι κάποιος/α και μάλιστα κοντινός μας άνθρωπος, που ασχολείται συνεχώς με εμάς, την οικογένειά μας, τη δουλειά μας, κ.λ.π. κατά το πλείστον με κακεντρεχή τρόπο και άσχημες σκέψεις. 

Πως ένας ''δάσκαλος'' διδάσκεται απ' τους μαθητές του!!!

      

      Όταν κάποιες φορές στη ζωή μας συναντάμε ανθρώπους και δη ''δασκάλους'' που διακρίνονται από πάθος και Αγάπη γι' αυτό που κάνουν (οποιοδήποτε επάγγελμα κι αν έχουν), που δεν φείδονται συναισθημάτων και ψυχικών αποθεμάτων, που δεν εγκλωβίζονται από προκαταλήψεις και στερεότυπα κι απλόχερα σκορπούν με ταπεινότητα όμως, γνώση και ανθρωπιά, πραγματικά μας δημιουργούν μια ψυχική ευφορία και ηρεμία, που είναι τόσο καταλυτική, ώστε νοιώθουμε ότι γινόμαστε πιο πλούσιοι και βιώνουμε την ευλογία και τη χαρά που είμαστε άνθρωποι.

       Ειδικά αν τέτοιοι άνθρωποι είναι εκπαιδευτικοί που έρχονται καθημερινά σε επαφή με παιδικές ψυχές, σφυρηλατώντας χαρακτήρες που με μαθηματική ακρίβεια, όταν βγουν ''αύριο'' στο στίβο της ζωής, θα μεγαλουργήσουν και θα αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα, προσφέροντας μ' αυτόν τον τρόπο, τόσο στον εαυτό τους και στην οικογένειά τους όσο και στην Ανθρωπότητα.

Πως η Αγάπη μεταδίδεται από το παιδί στους γονείς;

        

          Η πιο συνηθισμένη εικόνα, είναι να βλέπουμε γονείς (μητέρα- πατέρας)  να  φροντίζουν τα παιδιά τους,  να τα  κανακεύουν και να τους  κάνουν  τα χατίρια, δείχνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο την αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους.

Πόσες φορές όμως είδαμε το αντίστροφο;


Τα παιδιά να γίνονται γονείς και να κανακεύουν κάποιον γονέα; 


Η παρακάτω ιστορία που μου έστειλε μία φίλη είναι ενδεικτική της αντιστροφής των ρόλων, αλλά και πολύ συγκινητική (τουλάχιστον για μένα). 


Ας δούμε τι μας λέει: 

Ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ελευθερία;

Έχετε σκεφτεί ότι πλείστοι εξ ημών, πόσο πεισματικά επιμένουμε να μένουμε προσκολλημένοι, σε ιδέες και συμπεριφορές, που μας οδηγούν σε καταστάσεις που δεν μας αρέσουν καθόλου, που μας εμπλέκουν σ’ ένα φαύλο κύκλο και μας εγκλωβίζουν σε σενάρια που οι πρωταγωνιστές δεν είμαστε εμείς αλλά κάποιοι άλλοι;

Και εννοείται μιλάμε για τη δική μας ζωή. Περιμένουμε συνήθως απ’ τους άλλους να κάνουν κάτι, για να μας γλιτώσουν απ’ τα βάσανά μας, να μας δώσουν μια συμβουλή για ν’ αντιμετωπίσουμε κάποιες δυσκολίες.